Grenzen stellen is een lege huls
๐๐ฟ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐ป ๐๐๐ฒ๐น๐น๐ฒ๐ป ๐ถ๐ ๐ฒ๐ฒ๐ป ๐น๐ฒ๐ด๐ฒ ๐ต๐๐น๐. ๐๐ฒ ๐ฒ๐ถ๐ด๐ฒ๐ป ๐ฟ๐๐ถ๐บ๐๐ฒ ๐ถ๐ป๐ป๐ฒ๐บ๐ฒ๐ป ๐ถ๐ ๐ธ๐ฟ๐ฎ๐ฐ๐ต๐๐ถ๐ด.
โIk ben zo bang dat ze weer over mijn grenzen heengaanโ, zegt ze. Ze is bezig met re-integreren. En dat is spannend. Want ze wil niet opnieuw uitvallen.
Hoe doe je dat dan, je grenzen bewaken? We doen een oefening waarbij ze haar grenzen verbaal aangeeft terwijl ik steeds een stap dichterbij kom.
Wat blijkt? Ze voelt precies welke afstand comfortabel voor haar is en dรบs waar haar grens ligt.
Toch laat ze me een stap te dichtbij komen.
โSta ik zo goed?โ, vraag ik haar.
โNouโฆโ, twijfelt ze. โEigenlijk nietโ
โWaar moet ik heen?โ, vraag ik.
โEen stap terug, eigenlijkโ, zegt ze vragend.
๐๐ฟ๐ฒ๐ป๐๐ฒ๐ป ๐๐๐ฒ๐น๐น๐ฒ๐ป ๐ธ๐ฎ๐ป ๐ต๐ฎ๐ฟ๐ฑ ๐ผ๐ณ ๐ฑ๐ฒ๐ณ๐ฒ๐ป๐๐ถ๐ฒ๐ณ ๐๐ผ๐ฒ๐น๐ฒ๐ป. ๐๐น๐๐ผ๐ณ ๐ท๐ฒ ๐ฑ๐ฒ ๐ฎ๐ป๐ฑ๐ฒ๐ฟ ๐๐ฒ๐ด๐ฑ๐๐๐, ๐๐ฒ๐น๐ฒ๐๐ฟ๐๐๐ฒ๐น๐ ๐ผ๐ณ ๐๐ฒ๐น๐ณ๐ ๐ฏ๐ฒ๐น๐ฒ๐ฑ๐ถ๐ด๐ (โฌ
linker plaatje)
Je kunt het ook anders zien.
Grenzen stellen is een logisch gevolg van het innemen van je eigen ruimte. Meer niet.
Vanbinnen weet je namelijk welke ruimte je nodig hebt om goed te functioneren:
๐
โโ๏ธ Hoe dichtbij iemand fysiek mag komen
๐ผ Hoeveel uren je wilt over-werken
โฐ Hoeveel activiteiten er in je dag passen
๐๐น๐ ๐ท๐ฒ ๐ท๐ผ๐๐ ๐ป๐ฎ๐๐๐๐ฟ๐น๐ถ๐ท๐ธ๐ฒ ๐ฟ๐๐ถ๐บ๐๐ฒ ๐ฎ๐ฎ๐ป๐ป๐ฒ๐ฒ๐บ๐, ๐ต๐ผ๐ผ๐ฟ๐ ๐ฑ๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ผ๐ผ๐ธ ๐ฒ๐ฒ๐ป ๐ด๐ฟ๐ฒ๐ป๐ ๐ฏ๐ถ๐ท. ๐๐ผ๐ด๐ถ๐๐ฐ๐ต. ๐ข๐บ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ฎ๐ป๐ฑ๐ฒ๐ฟ๐ฒ๐ป ๐ผ๐ฝ ๐ฑ๐ถ๐ฒ ๐บ๐ฎ๐ป๐ถ๐ฒ๐ฟ ๐ฏ๐ฒ๐ด๐ฟ๐ถ๐ท๐ฝ๐ฒ๐ป ๐๐ฎ๐ ๐ท๐ผ๐๐ ๐ฟ๐๐ถ๐บ๐๐ฒ ๐ถ๐ (rechter plaatje โก )
Grenzen stellen op zich bestaat dus niet. Je eigen behoeften kennen en je eigen ruimte aannemen wel. En daar hoort het aangeven en bewaken van je grenzen bij.
๐๐ฒ ๐ฑ๐๐๐ ๐ฑ๐ฒ ๐ฎ๐ป๐ฑ๐ฒ๐ฟ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ ๐๐ฒ๐ด.
๐๐ฒ ๐ผ๐บ๐ฎ๐ฟ๐บ๐ ๐๐น๐ฒ๐ฐ๐ต๐๐ ๐๐ฎ๐ ๐๐ฎ๐ป ๐ท๐ผ๐ ๐ถ๐.
"Zo is grenzen aangeven veel makkelijker!", zegt mijn cliรซnt. En dat klopt.
๐ช๐ฒ๐น๐ธ๐ฒ ๐ฟ๐๐ถ๐บ๐๐ฒ ๐ด๐๐ป ๐ท๐ถ๐ท ๐ท๐ฒ๐๐ฒ๐น๐ณ?
En ja, het is een "homemade" schets ๐