Het circus in je hoofd

Emoties uit de weg gaan of controleren geeft onrust. Je neemt de regie terug door uit de strijd te stappen.

Ze vertelt over een situatie op haar werk.
Haar leidinggevende ging over een grens.

Ik zie haar verstijven.
“Hey”, merk ik op “wat gebeurt er nu in je lijf?”

Ze stopt even met praten.

“Spanning. Hier op m’n borst”, wijst ze aan.
Haar ogen zoeken een uitweg.

“Adem rustig door. Ga eens met je aandacht naar je borst”, vraag ik haar.

Na een paar seconden kijkt ze me verbaasd aan.
“Ik kén dit gevoel!”, zegt ze.

Dit gevoel laat van zich horen als ze zich niet gehoord voelt. Een naar gevoel, alsof ze er niet toe doet.

Ik begeleid haar om bij haar lijf te blijven.

"Het is alsof dat gevoel een kennis is, die even bij je op de bank komt zitten. Geen zorgen, hij komt niet bij je wonen", voeg ik toe.

Na een paar ademhalingen komt een stuk verdriet op.
Ze houdt het niet tegen, laat het er zijn. Het stroomt.

Direct daarna ontspant haar lijf. Ze ademt diep en rustig.

Het is alsof er een ander mens voor me zit.

Ze schudt haar hoofd en glimlacht.
Verwonderd zegt ze "nu is het eigenlijk alweer weg!"

𝗪𝗲 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗲𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝗺𝗮𝗮𝗹: 𝗱𝗲 𝘀𝘁𝗿𝗶𝗷𝗱 𝗺𝗲𝘁 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗲𝘀.

Een oncomfortabel gevoel? Tijd om het circus op te tuigen:
🗣️ Er luid overheen praten
👉🏽 Het (stuk)relativeren; "Kom op, niet aanstellen"
📱 Het uit de weg gaan

𝗛𝗼𝗲𝘃𝗲𝗲𝗹 𝗿𝘂𝗶𝗺𝘁𝗲 𝘇𝗼𝘂 𝗵𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘃𝗲𝗻, 𝗮𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝗱𝗮𝘁 𝗰𝗶𝗿𝗰𝘂𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘀𝘁𝗲𝗲𝗱𝘀 𝗵𝗼𝗲𝗳𝗱𝗲 𝗼𝗽 𝘁𝗲 𝘁𝘂𝗶𝗴𝗲𝗻?

👤 Gevoelens niet "fixen" met gedachten of oordelen.
✅ Wel nieuwsgierig voelen wat er is. Puur, zonder de emoties in te dammen met onze eigen oordelen. In contact met je lichaam.

𝗔𝗹𝘀 𝘄𝗲 𝗲𝗺𝗼𝘁𝗶𝗲𝘀 𝗮𝗮𝗻𝗸𝗶𝗷𝗸𝗲𝗻, 𝘃𝗲𝗿𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝗲𝗻 𝘇𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝘃𝗼𝗿𝗺. 𝗘𝗲𝗻 𝘀𝗼𝗼𝗿𝘁 𝗻𝗮𝘁𝘂𝘂𝗿𝘄𝗲𝘁, 𝗹𝗶𝗷𝗸𝘁 𝗵𝗲𝘁.

Voor je het weet, is het gevoel alweer weg.
Zoals die vriend die op de koffie kwam.

Dat geeft ruimte. Vaak vanaf de eerste sessie.

Zweverig, dat lichaamsgerichte?
Nee joh. Juist lekker simpel.
Zonder circus 🎪

Meer weten? HIERZO

Joe!